Op woensdag en donderdagnacht vindt de NBA Draft plaats: de markt waarop NBA teams hun jonge talenten voor volgend jaar vastleggen. Quinten Post is één van de Nederlandse jongens met een reële kans om zijn naam genoemd te horen worden.

(Alle beelden in dit artikel via BCEagles.com)

Basketball.nl belt met Quinten als hij onderweg is van Chicago naar Milwaukee. Daar heeft hij een etentje met de Front Office van de Milwaukee Bucks. Hij traint niet voor ze: na een workout bij de Portland Trailblazers raakte hij geblesseerd aan zijn kuit. “Dat is klote, natuurlijk, want je wil jezelf bewijzen. Tegelijk hebben ze al zó veel tape van me gezien dat het niet het einde van de wereld is. Dat ze me willen leren kennen, als persoon, is positief.”

De Bucks zijn niet de enige club die interesse toont in de diensten van Quinten: hij reisde sinds de NBA Draft Combine de VS door om met teams te praten. Hij is een big guy met een afstandsschot: vorig jaar was hij volgens Sports Illustrated de enige (!) speler die 50/40/80 procent vanaf twee, drie en vrijeworplijn scoorde. Hij kan de ring verdedigen, kan passen. “Een intrigerende optie voor talloze systemen”, aldus TheRinger’s Kevin O’Connor, een vooraanstaand kenner. Hoe anders was dat in het begin van zijn carrière?

Laat gegroeid

Quinten begon op z’n elfde met basketballen. En hoewel hij naar eigen zeggen altijd competitief was ingesteld, straalde het talent er toen nog niet af. “Ik ben laat gegroeid”, zo kijkt de inmiddels 2.13 meter lange center terug. “Toen ik 15 was, was ik pas 1.90 ofzo.” Dat nam ook voordelen met zich mee: Post leerde het spel spelen als iemand die moest kunnen schieten en dribbelen – aspecten van zijn game waar hij nu om geroemd wordt. “Ik durf best te zeggen: er is in deze draft geen Big die kan schieten zoals ik. Dat kwam door mijn late groei. Voor mij en Jesse (Edwards) gold echt: we waren jochies, we wogen niks. Dat zou ook mijn tip zijn aan jongens die wél snel in hun lichaam groeien en al vroeg onder het bord gezet worden. Blijf oefenen op je schot en techniek, want ik denk dat Jesse en ik daar nu de vruchten van plukken.”

In die eerste jaren in de sport belandde Quinten steevast in het tweede (of zelfs derde) team van zijn club Apollo, in Amsterdam. “Ik ben op een gegeven moment ook anderhalf jaar gestopt, in de U16. Toen ik weer instroomde bij de U18 was ik inmiddels 2.04 meter geloof ik. Toen heb ik de liefde voor het spelletje teruggevonden.”

Durven dromen

Bij de U18 kwam hij – opnieuw – in het tweede. Een jaar later werd hij met het eerste landskampioen. Hij droomde inmiddels al van een carrière als professioneel basketballer. “Mijn pa heeft me altijd aangemoedigd, maar Roel van de Graaf (toen voorzitter van Apollo) pushte dat ook een beetje. Hij maakte realistisch wat tot dan toe eigenlijk een droom was. Wij Nederlanders noemen onszelf vaak realistisch, maar ik denk dat we vaak niet durven drómen. Roel en mijn pa hielpen me dat wel te doen.”

Post en zijn vader hadden een plan: een club in Europa zoeken en van daaruit een college in de VS vinden. Hij belandde in Berlijn, waarna Barcelona hem een contract aanbood om als ‘project’ in het tweede te komen spelen. Quinten bezocht in Belgrado de ‘NBA-fabriek’ van Mega Bemax, inmiddels Mega MIS. “Al die Serven en Oost-Europeanen die nu in de league spelen zoals Jokic, Zubac, Jovic: die komen allemaal daar vandaan.” Hij noemt de club ‘interessant’: spelers die doorstromen naar de NBA blijven steevast aan de Servische agenten verbonden die ze daar leren kennen. “Het was een reële optie toen. Ze boden me een contract voor twee jaar, met een optie voor een derde jaar.” Toch koos Post voor een college carrière bij Mississippi State, waar hij na twee jaar overstapte (“Ik speelde gewoon te weinig”) naar Boston College. Daar werkte hij zich omhoog als NBA Prospect.

Interesse uit de NBA

Maak je geen illusie: Quinten ging naar college om zich te ontwikkelen tot prof. “Als ik NBA wedstrijden zag, en ik ken mijn eigen spel, wist ik eigenlijk altijd al dat er een mogelijkheid was om de league te halen.” Eind vorig seizoen, in 2023 dus, werd de aandacht vanuit de league ook echt concreet. “Er kwamen steeds meer NBA scouts kijken, agenten belden me op. Maar ik hoorde ook: je kunt nog hier-en-hier aan werken. Daarom besloot ik nog een vijfde jaar college te spelen.”

Hij maakte afspraken met Boston College, had een goed seizoen voor een team dat meer wedstrijden won dan verloor. Met drie 30-10 wedstrijden (30+ punten, 10+ rebounds) verscheen hij in de kijker. Hij was welkom in All Star Games en de NBA Draft Combine. In gesprekken met teams hoorde hij dat ze hem hóóg hebben zitten. Zo is er play-offs team in de Western Conference dat middenin de tweede ronde draft, maar hem veel hoger op zijn Big Board heeft staan. “Eerlijk gezegd maakt dat je wel een beetje gek. Je hoort zó veel, en het verschilt elke dag. Ik zou liegen als ik zei dat ik niet af en toe kijk hoe ik ervoor sta in de voorspellingen.”

Uiteindelijk beseft Post dat hij niet meer in handen heeft wat er komende woensdag of donderdag gebeurt. Hij bekijkt de draft bij zijn vriendin thuis. Zij woont in Puerto Rico, zijn volgende vluchtbestemming dus. “Mijn agent blijft dat tegen me zeggen: “Let it go”. En dat probeer ik ook te doen. Ik weet ook: de NBA halen is moeilijk, maar erin blijven is nog moeilijker. Ik ga er gewoon alles aan doen om een zo goed mogelijke speler te worden.”