Als er één vrouw in het Nederlandse basketball is die in sneltreinvaart carrière maakt, is het wel Lotte van Kruistum. De 20-jarige forward van Sportiff Grasshoppers won begin deze maand goud bij de FIBA 3×3 U23 World Cup 2023 in haar allereerste 3×3 toernooi. Een paar dagen later werd opgenomen in de 5-5 selectie voor de EK-kwalificatieduels tegen Oostenrijk en Polen begin november. “Ik moet mezelf af en toe in de arm knijpen. Het gaat allemaal zo snel.”

Van Kruistum, geboren en opgegroeid in Katwijk, is een typisch kind van Grasshoppers, een club die het opleiden van talent hoog in het vaandel heeft staan. Ooit zelf begonnen als zesjarige kijkt nu de volgende generatie jonge basketbalsters tegen haar op. Dat ze nu al zo snel zelf een boegbeeld is geworden, vindt Van Kruistum alleen maar heel leuk. “Ik pak dat graag op. Dan zie je die kinderen daar in het zwart en geel gekleed op de tribune zitten en ons fanatiek aanmoedigen. Na afloop komen ze naar je toe voor een handtekening en om op de foto gaan. Hoe grappig. Vroeger deed ik dat zelf.”

“Toen ik in de leeftijdscategorie U18/U20 terecht kwam, begon ik me te realiseren dat wel meer met basketball zou willen. Daarvoor was ik gewoon lekker aan het spelen”, zegt ze terugblikkend op haar snelle ontwikkeling. Van Kruistum heeft al drie jeugd EK’s gespeeld en won vorig seizoen in haar tweede seizoen met het eerste team van Grasshoppers drie van de vier prijzen in de Women’s Basketball League. “Alleen de Carla de Liefde Trofee, de beker, niet. Het zo mooi zijn als we dit seizoen alle vier de prijzen kunnen pakken.”

Het kalenderjaar 2023 spant tot nu toe wel de kroon in haar nog prille carrière, in gang gezet door een telefoontje van Maksim Kovacevic, de bondscoach van de 3×3 vrouwen. “We hadden al eens eerder contact gehad om te kijken of ik mee zou kunnen trainen, maar toen paste het niet met school. Nu vroeg hij of ik interesse had in het WK U23. Natuurlijk zeg je dan geen nee.”

Dus stond ze met Kiki Fleuren, Lotte Sant en Zoë Slagter eind september op het WK, haar eerste 3×3 toernooi. Nadat Fleuren op de eerste dag een ernstige knieblessure had opgelopen, baarde het overgebleven drietal opzien door in Polen de wereldtitel te veroveren, de allereerste ooit voor een Nederlands team in 3×3. “Hoe dan? Inderdaad, dat vragen wij ons ook elke keer weer af”, lacht Van Kruistum. “We bekeken het wedstrijd voor wedstrijd en we hadden natuurlijk niets meer te verliezen na de blessure van Kiki. We hebben gewoon alles gegeven.”

En dan ben je ineens wereldkampioen. Voor Van Kruistum smaakt 3×3 zeker naar meer, al was het maar omdat het haar helpt zichzelf als basketbalster te ontwikkelen. En het is de kortste route naar de Olympische Spelen in Parijs, als ze Nederlandse vrouwen zich daarvoor weten te plaatsen. “Je wordt er vooral een betere één-tegen-één speelster van. Het is leuk om aan die skils te werken, want daar kom je in 5-5 toch minder aan toe.”

Van Kruistum omschrijft zichzelf als een harde werker die alles op het veld geeft. “En rebounden is wel een sterk onderdeel van mijn spel. Als verbeterpunt zie ik vooral mijn schot, de driepunter in 5-5 en tweepunter in 3×3. Daar werk ik constant aan en het gaat ook steeds beter.”

Als kers op de taart is Van Kruistum nu ook door de nieuwe bondscoach Vincent van Sliedregt opgenomen in de selectie van de Orange Lions 5-5 die op 9 november in de Sporthallen Zuid de EK-kwalificatiewedstrijd Oostenrijk speelt en drie dagen later uit tegen Kroatië. Van de veertien speelsters moeten er nog twee afvallen. “Ik hoop niet dat ik daar bij zit”, zegt Van Kruistum. “Maar ik ben al blij met mijn uitverkiezing voor de A-selectie, dat is toch het hoogst haalbare. Daar droom je als jonge basketbalster toch van.”

Eerst de studie

Ze is nu collega-international van ervaren Europese topspeelsters als Laura Cornelius en Emese Hof, iets dat Van Kruistum met trots vervult. “Zij hebben de finale de EuroLeague gespeeld. Dat zou ik ook ooit wel willen.” Maar eerst geeft ze nog voorrang aan haar studie pedagogiek in Den Haag, waarvan ze in het tweede jaar zit en nog twee jaar heeft te gaan. “Eerst die studie afronden en mijn papiertje halen. Maar daarna zou ik wel heel graag prof willen worden.”

Of ze nog iets kwijt wil? “Jazeker. Het zou mooi zijn als iedereen op 9 november naar Amsterdam komt, om ons aan te moedigen. Het wordt hoog tijd dat we met het Nederland vrouwenteam weer eens naar het Europees Kampioenschap gaan.”