In 2002 was Oranje nog present op het WK rugby voor vrouwen, maar sindsdien zijn er vijf edities gepasseerd zónder Nederlandse inbreng. Hoog tijd dat daar verandering in komt, vindt international Linde van der Velden: “Een WK spelen is het mooiste dat er is.”

De captain en haar ploeggenoten moeten dat dan de komende weken voor elkaar zien te boksen bij de WXV in Dubai. Bij dat landentoernooi zijn tickets te verdienen voor de mondiale titelstrijd die volgend jaar in Engeland wordt gehouden. Met Samoa (28 september), Spanje (5 oktober) en Hongkong (12 oktober) als opponenten zijn waarschijnlijk twee zeges voldoende.

De uitzwaaiwedstrijd van een week geleden tegen Fiji biedt hoop op een goede afloop. Nederland, de nummer zestien van de wereldranglijst, won in Amsterdam met 12-10 van de gasten, die net iets hoger staan en als kampioen van Oceanië al zeker zijn van het WK.

“Wij horen daar gewoon thuis”, sprak bondscoach Sylke Haverkorn dan ook na die knappe overwinning. “Er zit nog zo veel in de tank, er is zo veel talent in Nederland.”

Een talent kan de 29-jarige Van der Velden niet meer genoemd worden. Ze heeft haar sporen al ruimschoots verdiend en speelt, na een kort avontuur in Frankrijk, inmiddels al een paar jaar als professional bij Exeter Chiefs in de hoogste rugbydivisie van Engeland. Ze werkt daarnaast parttime als architect.

Van der Velden begon pas op haar zeventiende met rugbyen, maar maakte vier jaar later al haar interlanddebuut. Ook haar bijna drie jaar oudere zus Inge haalde de nationale ploeg, maar kanker maakte daar een abrupt einde aan. Vorig jaar overleed ze aan de ziekte, 30 jaar oud.

De impact was uiteraard groot. “Voor mij is spelen voor Oranje het mooiste wat er is”, vertelt Linde anderhalf jaar later. “Niet iedereen krijgt die kans. Maar het wordt voor mij nooit meer hetzelfde. Het is gewoon heel moeilijk. Zeker voor mij, maar ook voor het team. Ze wordt erg gemist, zowel in het team als op het veld.”

Het was mede aan haar ploeggenoten te danken dat Van der Velden er weer bovenop kwam. “Zonder het team had ik hier nu niet gestaan. Dan was ik gestopt. Het laat zien hoe sterk wij samen zijn. Vergeten doe je nooit – het missen wordt eigenlijk alleen maar meer – maar dat je het samen kunt opvangen is heel fijn.”

En dan lonkt er ook nog een WK. “Ik denk dat iedereen die droom heeft. En dat het in Engeland is maakt het nog mooier, want dat is om de hoek! Veel familieleden hebben al gezegd: nou, wij komen, hoor!”

Maar de beer moet eerst nog geschoten worden, beseft de in Castricum opgegroeide rugbyster. “Ik geloof er helemaal in. Net als iedereen in het team, dat weet ik zeker. Een WK is met zestien landen en die hebben gewoon heel veel niveauverschil. Dat zie je bij de mannen ook. We gaan er alles aan doen om ons oranje landje op het WK te krijgen.”

Aan bondscoach Haverkorn, die als speelster jarenlang voor Nederland uitkwam, zal het niet liggen. “We gaan allereerst gewoon Samoa pakken”, klonk ze strijdlustig na de overwinning op Fiji. “De eerste wedstrijd meteen vol ertegenaan!”